Η αποτυχία δεν είναι οριστική

Θα ήταν πολύ βοηθητικό να μπορούσαμε να δώσουμε έναν σαφή ορισμό του τι είναι τελικά η αποτυχία. Όμως, το τι μπορεί να σημαίνει η αποτυχία για κάποιον, μπορεί κάποιον άλλο να μην τον αγγίζει καθόλου. Μπορεί για παράδειγμα να νιώθω ότι έχω αποτύχει σαν γονιός, ή ότι έχω αποτύχει στη δουλειά μου, ή ότι έχω αποτύχει στα μάτια των γονιών μου, ή ότι δεν πέτυχα στις εξετάσεις και δεν μπήκα στο πανεπιστήμιο που ήθελα και ούτω καθ' εξής. Η αποτυχία παίρνει πολλές μορφές και είναι διαφορετικής φύσεως για τον καθένα μας. Συμβαίνει όμως κάποιες φορές να αποτυγχάνουμε και οι πιο πολλοί από εμάς δεν φαίνεται να μπορούμε να το διαχειριστούμε εύκολα.

Τι είναι αυτό που μας αναστατώνει τόσο πολύ όταν αποτυγχάνουμε; Η αλήθεια είναι ότι όσο δοκιμάζουμε διαφορετικά πράγματα είναι πολύ πιθανό, ακόμα και αναμενόμενο να αποτυγχάνουμε που και που. Κάποιες φορές μπορεί να ευθυνόμαστε αρκετά για αυτό, μπορεί να μην διαβάσαμε όσο έπρεπε όταν δίναμε εξετάσεις λόγου χάρη. Αλλά και πάλι, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου! Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε, αντιθέτως. Προσπαθήστε ξανά! Φυσικά, το να μην πετυχαίνουμε κάτι δεν είναι τόσο ωραίο συναίσθημα, όμως το ότι δεν πετύχαμε κάτι δεν σημαίνει απαραιτήτως και δεν είναι ταυτόσημο του ότι αποτύχαμε. Αλλά ακόμα και αν αποτύχαμε και τι έγινε; Ποιος λέει ότι θα έπρεπε να πετυχαίνουμε πάντα σε ό,τι κάνουμε;

Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και πιθανές αποτυχίες, αλλά δεν είμαστε ιδιαιτέρως προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Ίσως να μην είμαστε καλά εκπαιδευμένοι στο να αποδεχόμαστε ότι δεν πειράζει και αν αποτύχουμε κάποια στιγμή. Είναι δύσκολο για τους γονείς πχ να βλέπουν τα παιδιά τους να αγωνίζονται σκληρά, δε θέλουν να τα βλέπουν να υποφέρουν και καμιά φορά παλεύουν οι ίδιοι για τις μάχες εκείνων. Αν “πολεμάμε” εμείς για αυτά, πώς θα μπορέσουν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους, πώς τους διδάσκουμε να έχουν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση;Καμιά φορά είναι σαν να τους δείχνουμε ακριβώς ότι δεν θα τα καταφέρουν την ώρα που εμπλεκόμαστε στους δικούς τους αγώνες.

Στο άρθρο του “The gift of failure” (το δώρο της αποτυχίας), o Steve Baskin γράφει πως με το να προστατεύουμε συνεχώς τα παιδιά μας, από τη μία δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να έχουν εμπειρίες που μπορεί να προάγουν την ανάπτυξη και την ανθεκτικότητά τους και από την άλλη τους δίνουμε το μήνυμα ότι δεν είναι ικανά να τα βγάλουν πέρα μόνα τους.

Δε γίνεται να μην ανησυχούμε για τα παιδιά μας, αλλά χρειάζεται να τους μάθουμε να παλεύουν για όσα θέλουν και να μην φοβούνται. Και πώς τους το μαθαίνουμε αυτό; Με το να προσπαθούμε οι ίδιοι, δίνοντας το παράδειγμα και δείχνοντας ότι μπορούμε να αποδεχτούμε και την αποτυχία, μας ενοχλεί, αλλά δεν μας καταστρέφει.

Το να αποτύχουμε κάπου δεν είναι πάντα τόσο κακό. Μπορεί να είναι μια ευκαιρία μάλιστα, να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, να γίνουμε δημιουργικοί ή ακόμα και να παρατήσουμε κάτι δια παντός και να ξεκινήσουμε κάτι άλλο. Θα ήταν σίγουρα πιο απελευθερωτικό να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με ανοιχτότητα και όχι σαν καταδίκη. Να δούμε τι μπορεί να μας λέει όλο αυτό, που μπορεί να μας πάει, σε ποιους νέους δρόμους.

Είναι δύσκολο να το πετύχουμε αυτό και ακόμα πιο δύσκολο να το διδάξουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Όμως έχει μεγάλη σημασία, γιατί πολλές φορές φοβούμενοι ότι θα αποτύχουμε σε κάτι δεν προσπαθούμε καν και έτσι χάνουμε ευκαιρίες. Είναι λογικό να φοβόμαστε και να θέλουμε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, αλλά είναι σίγουρα πολύ πιο απελευθερωτικό όταν μπορούμε να συνεχίζουμε τον αγώνα ακόμα κι αν κάτι δεν μας πήγε όπως θα θέλαμε.

Όπως έλεγε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ “Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις”.

Το άρθρο εμφανίστηκε πρώτη φορά εδώ